BezUprzedzen.org
Ustawa o o mniejszościach narodowych i etnicznych oraz o języku regionalnym
Dz.U. z 2005 r. Nr 17, poz. 141
U S T A W A
z dnia 6 stycznia 2005 r.
o mniejszościach narodowych i etnicznych oraz o języku regionalnym
Rozdział 1
Przepisy ogólne
Art. 1.
Ustawa reguluje sprawy związane z zachowaniem i rozwojem tożsamości kulturowej
mniejszości narodowych i etnicznych oraz zachowaniem i rozwojem języka
regionalnego, a także sposób realizacji zasady równego traktowania osób bez
względu na pochodzenie etniczne oraz określa zadania i kompetencje organów
administracji rządowej i jednostek samorządu terytorialnego w zakresie tych
spraw.
Art. 2.
1. Mniejszością narodową, w rozumieniu ustawy, jest grupa obywateli polskich,
która spełnia łącznie następujące warunki:
1) jest mniej liczebna od pozostałej części ludności Rzeczypospolitej
Polskiej;
2) w sposób istotny odróżnia się od pozostałych obywateli językiem, kulturą
lub tradycją;
3) dąży do zachowania swojego języka, kultury lub tradycji;
4) ma świadomość własnej historycznej wspólnoty narodowej i jest
ukierunkowana na jej wyrażanie i ochronę;
5) jej przodkowie zamieszkiwali obecne terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
od co najmniej 100 lat;
6) utożsamia się z narodem zorganizowanym we własnym państwie.
2. Za mniejszości narodowe uznaje się następujące mniejszości:
1) białoruską;
2) czeską;
3) litewską;
4) niemiecką;
5) ormiańską;
6) rosyjską;
7) słowacką;
8) ukraińską;
9) żydowską.
3. Mniejszością etniczną, w rozumieniu ustawy, jest grupa obywateli polskich,
która spełnia łącznie następujące warunki:
1) jest mniej liczebna od pozostałej części ludności Rzeczypospolitej
Polskiej;
2) w sposób istotny odróżnia się od pozostałych obywateli językiem, kulturą
lub tradycją;
3) dąży do zachowania swojego języka, kultury lub tradycji;
4) ma świadomość własnej historycznej wspólnoty etnicznej i jest
ukierunkowana na jej wyrażanie i ochronę;
5) jej przodkowie zamieszkiwali obecne terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
od co najmniej 100 lat;
6) nie utożsamia się z narodem zorganizowanym we własnym państwie.
4. Za mniejszości etniczne uznaje się następujące mniejszości:
1) karaimską;
2) łemkowską;
3) romską;
4) tatarską.
Art. 3.
Ilekroć w ustawie jest mowa o:
1) mniejszościach - rozumie się przez to mniejszości narodowe i etniczne, o
których mowa w art. 2;
2) języku mniejszości - rozumie się przez to własny język mniejszości
narodowej lub etnicznej, o których mowa w art. 2.
Art. 4.
1. Każda osoba należąca do mniejszości ma prawo do swobodnej decyzji o
traktowaniu jej jako osoby należącej bądź też nienależącej do mniejszości, a
wybór taki lub korzystanie ze związanych z tym wyborem praw nie pociąga za
sobą jakichkolwiek niekorzystnych skutków.
2. Nikt nie może być obowiązany, inaczej niż na podstawie ustawy, do ujawnienia
informacji o własnej przynależności do mniejszości lub ujawnienia swojego
pochodzenia, języka mniejszości lub religii.
3. Nikt nie może być obowiązany do udowodnienia własnej przynależności do danej
mniejszości.
4. Osoby należące do mniejszości mogą korzystać z praw i wolności wynikających
z zasad zawartych w niniejszej ustawie indywidualnie, jak też wspólnie z
innymi członkami swojej mniejszości.
Art. 5.
1. Zabrania się stosowania środków mających na celu asymilację osób należących
do mniejszości, jeżeli środki te są stosowane wbrew ich woli.
2. Zabrania się stosowania środków mających na celu zmianę proporcji
narodowościowych lub etnicznych na obszarach zamieszkałych przez mniejszości.
Art. 6.
1. Zabrania się dyskryminacji wynikającej z przynależności do mniejszości.
2. Organy władzy publicznej są obowiązane podejmować odpowiednie środki w celu:
1) popierania pełnej i rzeczywistej równości w sferze życia ekonomicznego,
społecznego, politycznego i kulturalnego pomiędzy osobami należącymi do
mniejszości, a osobami należącymi do większości;
2) ochrony osób, które są obiektem dyskryminacji, wrogości lub przemocy,
będących skutkiem ich przynależności do mniejszości;
3) umacniania dialogu międzykulturowego.
Rozdział 2
Używanie języka mniejszości
Art. 7.
1. Osoby należące do mniejszości mają prawo do używania i pisowni swoich imion
i nazwisk zgodnie z zasadami pisowni języka mniejszości, w szczególności do
rejestracji w aktach stanu cywilnego i dokumentach tożsamości.
2. Imiona i nazwiska osób należących do mniejszości zapisane w alfabecie innym
niż alfabet łaciński podlegają transliteracji.
3. Minister właściwy do spraw administracji publicznej w porozumieniu z
ministrem właściwym do spraw wyznań religijnych oraz mniejszości narodowych i
etnicznych określi, w drodze rozporządzenia, sposób transliteracji, o której
mowa w ust. 2, uwzględniając zasady pisowni języka mniejszości.
Art. 8.
Osoby należące do mniejszości mają w szczególności prawo do:
1) swobodnego posługiwania się językiem mniejszości w życiu prywatnym i
publicznie;
2) rozpowszechniania i wymiany informacji w języku mniejszości;
3) zamieszczania w języku mniejszości informacji o charakterze prywatnym;
4) nauki języka mniejszości lub w języku mniejszości.
Art. 9.
1. Przed organami gminy, obok języka urzędowego, może być używany, jako język
pomocniczy, język mniejszości.
2. Język pomocniczy może być używany jedynie w gminach, w których liczba
mieszkańców gminy należących do mniejszości, której język ma być używany jako
język pomocniczy, jest nie mniejsza niż 20% ogólnej liczby mieszkańców gminy
i które zostały wpisane do Urzędowego Rejestru Gmin, w których używany jest
język pomocniczy, zwanego dalej "Urzędowym Rejestrem".
3. Możliwość używania języka pomocniczego oznacza, że osoby należące do
mniejszości, z zastrzeżeniem ust. 5, mają prawo do:
1) zwracania się do organów gminy w języku pomocniczym w formie pisemnej lub
ustnej;
2) uzyskiwania, na wyraźny wniosek, odpowiedzi także w języku pomocniczym w
formie pisemnej lub ustnej.
4. Dopuszcza się wniesienie podania w języku pomocniczym. Wniesienie podania w
języku pomocniczym nie stanowi braku powodującego pozostawienie podania bez
rozpoznania.
5. Procedura odwoławcza odbywa się wyłącznie w języku urzędowym.
6. Nikt nie może uchylić się od wykonania zgodnego z prawem polecenia lub
orzeczenia wydanego w języku urzędowym, jeżeli okoliczności wymagają
niezwłocznego jego wykonania, aby mogło osiągnąć swój cel.
7. Wątpliwości rozstrzygane są na podstawie dokumentu sporządzonego w języku
urzędowym.
Art. 10.
1. Wpisu do Urzędowego Rejestru dokonuje prowadzący Urzędowy Rejestr minister
właściwy do spraw wyznań religijnych oraz mniejszości narodowych i
etnicznych, na podstawie wniosku rady gminy.
2. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, powinien zawierać w szczególności dane
urzędowe dotyczące liczby mieszkańców gminy, w tym liczby mieszkańców
należących do mniejszości, której język ma być używany jako język pomocniczy
oraz uchwałę rady gminy o wyrażeniu zgody na wprowadzenie języka pomocniczego
wraz ze wskazaniem języka mniejszości, który ma być językiem pomocniczym.
3. Przed dokonaniem wpisu do Urzędowego Rejestru, minister właściwy do spraw
wyznań religijnych oraz mniejszości narodowych i etnicznych weryfikuje
wniosek, o którym mowa w ust. 1. Minister właściwy do spraw wyznań
religijnych oraz mniejszości narodowych i etnicznych może odmówić dokonania
wpisu do Urzędowego Rejestru, jeżeli wniosek nie spełnia wymogów określonych
w ust. 2.
4. Minister właściwy do spraw wyznań religijnych oraz mniejszości narodowych i
etnicznych odmawia dokonania wpisu do Urzędowego Rejestru jeżeli liczba
mieszkańców gminy należących do mniejszości, której język ma być używany jako
język pomocniczy, jest mniejsza niż 20% ogólnej liczby mieszkańców tej gminy.
5. Na odmowę dokonania wpisu do Urzędowego Rejestru radzie gminy przysługuje
skarga do sądu administracyjnego.
6. Minister właściwy do spraw wyznań religijnych oraz mniejszości narodowych i
etnicznych na wniosek rady gminy wykreśla gminę z Urzędowego Rejestru.
7. Minister właściwy do spraw wyznań religijnych oraz mniejszości narodowych i
etnicznych określi, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw
administracji publicznej, w drodze rozporządzenia, sposób prowadzenia
Urzędowego Rejestru oraz wzór wniosku, o którym mowa w ust. 1, uwzględniając
w szczególności dane pozwalające na jednoznaczną identyfikację gminy (nazwa
województwa, nazwa powiatu, nazwa gminy) oraz informacje, o których mowa w
ust. 2.
Art. 11.
1. W gminie wpisanej do Urzędowego Rejestru pracownikom zatrudnionym w urzędzie
gminy, w jednostkach pomocniczych gminy oraz w gminnych jednostkach i
zakładach budżetowych może być przyznany dodatek z tytułu znajomości języka
pomocniczego obowiązującego na terenie tej gminy. Zasady przyznawania dodatku
oraz jego wysokość określają przepisy dotyczące zasad wynagradzania
pracowników samorządowych.
2. Znajomość języka pomocniczego potwierdza dyplom, zaświadczenie lub
certyfikat.
3. Minister właściwy do spraw wyznań religijnych oraz mniejszości narodowych i
etnicznych określi, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw oświaty i
wychowania, w drodze rozporządzenia, wykaz dyplomów, zaświadczeń lub
certyfikatów, o których mowa w ust. 2, uwzględniając wszystkie języki
mniejszości.
Art. 12.
1. Dodatkowe tradycyjne nazwy w języku mniejszości mogą być używane obok:
1) urzędowych nazw miejscowości i obiektów fizjograficznych,
2) nazw ulic
- ustalonych w języku polskim na podstawie odrębnych przepisów.
2. Dodatkowe nazwy, o których mowa w ust. 1, mogą być używane jedynie na
obszarze gmin wpisanych do, prowadzonego przez ministra właściwego do spraw
wyznań religijnych oraz mniejszości narodowych i etnicznych Rejestru gmin, na
których obszarze używane są nazwy w języku mniejszości, zwanego dalej
"Rejestrem gmin". Wpisu do Rejestru gmin dokonuje minister właściwy do spraw
wyznań religijnych oraz mniejszości narodowych i etnicznych na wniosek rady
gminy, na której obszarze nazwy te mają być używane, z zastrzeżeniem ust. 7 i
art. 13 ust. 1-7.
3. Dodatkowe nazwy, o których mowa w ust. 1, nie mogą nawiązywać do nazw z
okresu 1933-1945, nadanych przez władze Trzeciej Rzeszy Niemieckiej lub
Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich.
4. Dodatkowe nazwy, o których mowa w ust. 1, mogą być wprowadzone na terenie
całej gminy lub w poszczególnych miejscowościach.
5. Dodatkowe nazwy, o których mowa w ust. 1, umieszczane są po nazwie w języku
polskim i nie mogą być stosowane samodzielnie.
6. Ustalenie dodatkowej nazwy w języku mniejszości następuje zgodnie z zasadami
pisowni tego języka.
7. Dodatkowa nazwa miejscowości lub obiektu fizjograficznego w języku
mniejszości może być ustalona na wniosek rady gminy, jeżeli:
1) liczba mieszkańców gminy należących do mniejszości jest nie mniejsza niż
20% ogólnej liczby mieszkańców tej gminy, lub, w przypadku miejscowości
zamieszkanej, za ustaleniem dodatkowej nazwy miejscowości w języku
mniejszości opowiedziała się w konsultacjach, przeprowadzonych w trybie
określonym w art. 5a ust. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie
gminnym (Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 191, z późn. zm.)[1], ponad połowa
mieszkańców tej miejscowości biorących udział w konsultacjach;
2) wniosek rady gminy uzyskał pozytywną opinię Komisji Nazw Miejscowości i
Obiektów Fizjograficznych, utworzonej na podstawie ustawy z dnia 29
sierpnia 2003 r. o urzędowych nazwach miejscowości i obiektów
fizjograficznych (Dz.U. Nr 166, poz. 1612).
8. Do ustalania dodatkowych nazw ulic w języku mniejszości zastosowanie mają
przepisy ustawy, o której mowa w ust. 7 pkt 1.
Art. 13.
1. Rada gminy przedstawia wniosek, o którym mowa w art. 12 ust. 7, na wniosek
mieszkańców gminy należących do mniejszości lub z inicjatywy własnej. W
przypadku wniosku dotyczącego nazwy miejscowości zamieszkanej, rada gminy
jest obowiązana uprzednio przeprowadzić w tej sprawie konsultacje z
mieszkańcami tej miejscowości, w trybie określonym w art. 5a ust. 2 ustawy o
samorządzie gminnym.
2. Rada gminy przedstawia wniosek, o którym mowa w art. 12 ust. 7, ministrowi
właściwemu do spraw wyznań religijnych oraz mniejszości narodowych i
etnicznych za pośrednictwem wojewody.
3. Wniosek, o którym mowa w art. 12 ust. 7, powinien zawierać:
1) uchwałę rady gminy w sprawie ustalenia dodatkowej nazwy miejscowości lub
obiektu fizjograficznego;
2) prawidłowe brzmienie urzędowej nazwy miejscowości lub obiektu
fizjograficznego w języku polskim;
3) w przypadku obiektu fizjograficznego - opinie zarządów województw, na
których terenie obiekt się znajduje,
4) proponowane brzmienie nazwy dodatkowej w języku mniejszości;
5) omówienie wyników konsultacji, o których mowa w ust. 1 i w art. 12 ust. 7
pkt 1;
6) informację o kosztach finansowych wprowadzenia proponowanej zmiany.
4. Wymóg zasięgnięcia opinii uznaje się za spełniony w przypadku niewyrażenia
opinii, o których mowa w ust. 3 pkt 3, w terminie 30 dni od dnia otrzymania
wystąpienia o opinię.
5. Wojewoda jest obowiązany przekazać ministrowi właściwemu do spraw wyznań
religijnych oraz mniejszości narodowych i etnicznych wniosek, o którym mowa w
art. 12 ust. 7, nie później niż w ciągu 30 dni od dnia jego otrzymania,
dołączając swoją opinię. Minister właściwy do spraw wyznań religijnych oraz
mniejszości narodowych i etnicznych przekazuje Komisji Nazw Miejscowości i
Obiektów Fizjograficznych wniosek do zaopiniowania. Komisja Nazw Miejscowości
i Obiektów Fizjograficznych przedstawia ministrowi właściwemu do spraw wyznań
religijnych oraz mniejszości narodowych i etnicznych swoją opinię, za
pośrednictwem ministra właściwego do spraw administracji publicznej,
niezwłocznie po zapoznaniu się z wnioskiem.
6. Dodatkową nazwę miejscowości lub obiektu fizjograficznego w języku
mniejszości uważa się za ustaloną, jeżeli została wpisana do Rejestru gmin.
7. Wpisu, o którym mowa w ust. 6, dokonuje minister właściwy do spraw wyznań
religijnych oraz mniejszości narodowych i etnicznych, po uzyskaniu pozytywnej
opinii Komisji Nazw Miejscowości i Obiektów Fizjograficznych.
8. Minister właściwy do spraw wyznań religijnych oraz mniejszości narodowych i
etnicznych odmówi wpisania do Rejestru gmin dodatkowej nazwy miejscowości lub
obiektu fizjograficznego w języku mniejszości lub wykreśli nazwę z tego
Rejestru, jeżeli będzie nawiązywała do nazwy z okresu 1933-1945, nadanej
przez władze Trzeciej Rzeszy Niemieckiej lub Związku Socjalistycznych
Republik Radzieckich.
9. Na odmowę dokonania wpisu, o którym mowa w ust. 6, i na wykreślenie, o
którym mowa w ust. 8, radzie gminy przysługuje skarga do sądu
administracyjnego.
10. Minister właściwy do spraw wyznań religijnych oraz mniejszości narodowych i
etnicznych w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw administracji
publicznej, określi, w drodze rozporządzenia, wzory wniosków rady gminy:
1) o wpisanie gminy do Rejestru gmin,
2) o ustalenie dodatkowej nazwy miejscowości lub obiektu fizjograficznego w
języku mniejszości
- biorąc pod uwagę szczegółowy zakres informacji umieszczanych w Rejestrze
gmin.
11. Minister właściwy do spraw wyznań religijnych oraz mniejszości narodowych i
etnicznych w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw administracji
publicznej, określi, w drodze rozporządzenia, sposób prowadzenia Rejestru
gmin oraz szczegółowy zakres informacji umieszczanych w tym Rejestrze,
uwzględniając określenie województwa i powiatu, na których obszarze położona
jest gmina, nazwę gminy, urzędową nazwę miejscowości lub obiektu
fizjograficznego oraz dodatkową nazwę w języku mniejszości.
12. Minister właściwy do spraw transportu, w porozumieniu z ministrem właściwym
do spraw wyznań religijnych oraz mniejszości narodowych i etnicznych i
ministrem właściwym do spraw administracji publicznej, określi, w drodze
rozporządzenia, szczegóły dotyczące umieszczania na znakach i tablicach
dodatkowych nazw w języku mniejszości, uwzględniając w szczególności wielkość
i styl czcionki nazw w języku polskim i w języku mniejszości.
Art. 14.
Przez liczbę mieszkańców gminy należących do mniejszości, o której mowa w art. 9
ust. 2, art. 10 ust. 4 i art. 12 ust. 7 pkt 1, należy rozumieć liczbę urzędowo
ustaloną jako wynik ostatniego spisu powszechnego.
Art. 15.
1. Koszty związane z wprowadzeniem i używaniem na obszarze gminy języka
pomocniczego oraz koszty związane z wprowadzeniem dodatkowych nazw, o których
mowa w art. 12 ust. 1, w języku mniejszości ponosi, z zastrzeżeniem ust. 2,
budżet gminy.
2. Koszty związane z wymianą tablic informacyjnych, wynikającą z ustalenia
dodatkowej nazwy miejscowości lub obiektu fizjograficznego w języku
mniejszości ponosi budżet państwa.
Art. 16.
Minister właściwy do spraw wyznań religijnych oraz mniejszości narodowych i
etnicznych zarządza tłumaczenie niniejszej ustawy na języki mniejszości.
Rozdział 3
Oświata i kultura
Art. 17.
Realizacja prawa osób należących do mniejszości do nauki języka mniejszości lub
w języku mniejszości, a także prawa tych osób do nauki historii i kultury
mniejszości odbywa się na zasadach i w trybie określonych w ustawie z dnia 7
września 1991 r. o systemie oświaty (Dz.U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572 i Nr 281,
poz. 2781).
Art. 18.
1. Organy władzy publicznej są obowiązane podejmować odpowiednie środki w celu
wspierania działalności zmierzającej do ochrony, zachowania i rozwoju
tożsamości kulturowej mniejszości.
2. Środkami, o których mowa w ust. 1, mogą być w szczególności dotacje celowe
lub podmiotowe na:
1) działalność instytucji kulturalnych, ruchu artystycznego i twórczości
mniejszości oraz imprez artystycznych mających istotne znaczenie dla
kultury mniejszości;
2) inwestycje służące zachowaniu tożsamości kulturowej mniejszości;
3) wydawanie książek, czasopism, periodyków i druków ulotnych w językach
mniejszości lub w języku polskim, w postaci drukowanej oraz w innych
technikach zapisu obrazu i dźwięku;
4) wspieranie programów telewizyjnych i audycji radiowych realizowanych
przez mniejszości;
5) ochronę miejsc związanych z kulturą mniejszości;
6) działalność świetlicową;
7) prowadzenie bibliotek oraz dokumentacji życia kulturalnego i
artystycznego mniejszości;
8) edukację dzieci i młodzieży realizowaną w różnych formach;
9) propagowanie wiedzy o mniejszościach;
10) inne programy realizujące cele, o których mowa w ust. 1, oraz wspierające
integrację obywatelską mniejszości.
3. Dotacje, o których mowa w ust. 2, przyznawane z części budżetu państwa,
której dysponentem jest minister właściwy do spraw wyznań religijnych oraz
mniejszości narodowych i etnicznych, mogą być udzielane z pominięciem
otwartego konkursu ofert. Minister właściwy do spraw wyznań religijnych oraz
mniejszości narodowych i etnicznych corocznie ogłasza zasady postępowania w
sprawach dotyczących udzielania dotacji, o których mowa w ust. 2. Przepisy
art. 14-18 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku
publicznego i o wolontariacie (Dz.U. Nr 96, poz. 873 oraz z 2004 r. Nr 64,
poz. 593, Nr 116, poz. 1203 i Nr 210, poz. 2135) stosuje się odpowiednio.
4. Środkami, o których mowa w ust. 1, mogą być również środki przekazywane z
budżetu jednostki samorządu terytorialnego organizacjom lub instytucjom,
realizującym zadania służące ochronie, zachowaniu i rozwojowi tożsamości
kulturowej mniejszości.
5. Dotacje podmiotowe, o których mowa w ust. 2, mogą otrzymywać organizacje
mniejszości lub mające istotne znaczenie dla kultury mniejszości instytucje
kulturalne. Przepis art. 73 ust. 4 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o
finansach publicznych (Dz.U. z 2003 r. Nr 15, poz. 148, z późn. zm.)[2]
stosuje się odpowiednio.
Rozdział 4
Język regionalny
Art. 19.
1. Za język regionalny w rozumieniu ustawy, zgodnie z Europejską Kartą Języków
Regionalnych lub Mniejszościowych, uważa się język, który:
1) jest tradycyjnie używany na terytorium danego państwa przez jego
obywateli, którzy stanowią grupę liczebnie mniejszą od reszty ludności
tego państwa;
2) różni się od oficjalnego języka tego państwa; nie obejmuje to ani
dialektów oficjalnego języka państwa, ani języków migrantów.
2. Językiem regionalnym w rozumieniu ustawy jest język kaszubski. Przepisy art.
7-15 stosuje się odpowiednio, z tym że przez liczbę mieszkańców gminy, o
której mowa w art. 14, należy rozumieć liczbę osób posługujących się językiem
regionalnym, urzędowo ustaloną jako wynik ostatniego spisu powszechnego.
Art. 20.
1. Realizacja prawa osób posługujących się językiem, o którym mowa w art. 19,
do nauki tego języka lub w tym języku odbywa się na zasadach i w trybie
określonych w ustawie wymienionej w art. 17.
2. Organy władzy publicznej są obowiązane podejmować odpowiednie środki w celu
wspierania działalności zmierzającej do zachowania i rozwoju języka, o którym
mowa w art. 19. Przepisy art. 18 ust. 2 i 3 oraz ust. 5 stosuje się
odpowiednio.
3. Środkami, o których mowa w ust. 2, mogą być również środki przekazywane z
budżetu jednostki samorządu terytorialnego organizacjom lub instytucjom,
realizującym zadania służące zachowaniu i rozwojowi języka, o którym mowa w
art. 19.
Rozdział 5
Organy do spraw mniejszości narodowych i etnicznych
Art. 21.
1. Organem administracji rządowej w sprawach objętych ustawą jest minister
właściwy do spraw wyznań religijnych oraz mniejszości narodowych i
etnicznych.
2. Minister właściwy do spraw wyznań religijnych oraz mniejszości narodowych i
etnicznych w szczególności:
1) sprzyja realizacji praw i potrzeb mniejszości poprzez podejmowanie
działań na rzecz mniejszości i inicjowanie programów dotyczących:
a) zachowania i rozwoju tożsamości, kultury i języka mniejszości, przy
zapewnieniu pełnej integracji obywatelskiej osób należących do
mniejszości,
b) realizacji zasady równego traktowania osób bez względu na pochodzenie
etniczne;
2) współdziała z właściwymi organami w zakresie przeciwdziałania naruszaniu
praw mniejszości;
3) dokonuje analiz i ocen sytuacji prawnej i społecznej mniejszości, w tym w
zakresie realizacji zasady, o której mowa w pkt 1 lit. b;
4) upowszechnia wiedzę na temat mniejszości oraz ich kultury, a także
inicjuje badania nad sytuacją mniejszości, w tym w zakresie dyskryminacji,
o której mowa w art. 6 ust. 1, jej przejawów oraz metod i strategii
przeciwdziałania jej występowaniu;
5) podejmuje działania na rzecz zachowania i rozwoju języka, o którym mowa w
art. 19.
Art. 22.
1. Do zadań wojewody należy:
1) koordynowanie na obszarze województwa działań organów administracji
rządowej, realizujących zadania na rzecz mniejszości;
2) podejmowanie działań na rzecz respektowania praw mniejszości i
przeciwdziałanie naruszaniu tych praw i dyskryminacji osób należących do
mniejszości;
3) podejmowanie działań na rzecz rozwiązywania problemów mniejszości;
4) podejmowanie działań na rzecz respektowania praw osób posługujących się
językiem, o którym mowa w art. 19.
2. W celu realizacji zadań, o których mowa w ust. 1, wojewoda współdziała z
organami samorządu terytorialnego i organizacjami społecznymi, w
szczególności z organizacjami mniejszości oraz opiniuje programy na rzecz
mniejszości, a także zachowania i rozwoju języka, o którym mowa w art. 19,
realizowane na terenie danego województwa.
3. Wojewoda może ustanowić pełnomocnika do spraw mniejszości narodowych i
etnicznych w trybie art. 35 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o administracji
rządowej w województwie (Dz.U. z 2001 r. Nr 80, poz. 872, z późn. zm.)[3] na
czas nieoznaczony.
Art. 23.
1. Tworzy się Komisję Wspólną Rządu i Mniejszości Narodowych i Etnicznych jako
organ opiniodawczo-doradczy Prezesa Rady Ministrów, zwaną dalej "Komisją
Wspólną".
2. Do zadań Komisji Wspólnej należy:
1) wyrażanie opinii w sprawach realizacji praw i potrzeb mniejszości, w tym
ocena sposobu realizacji tych praw oraz formułowanie propozycji w zakresie
działań zmierzających do zapewnienia realizacji praw i potrzeb
mniejszości;
2) opiniowanie programów służących tworzeniu warunków sprzyjających
zachowaniu i rozwojowi tożsamości kulturowej mniejszości oraz zachowaniu i
rozwojowi języka regionalnego;
3) opiniowanie projektów aktów prawnych dotyczących spraw mniejszości;
4) opiniowanie wysokości i zasad podziału środków przeznaczonych w budżecie
państwa na wspieranie działalności zmierzającej do ochrony, zachowania i
rozwoju tożsamości kulturowej mniejszości oraz zachowania i rozwoju języka
regionalnego;
5) podejmowanie działań na rzecz przeciwdziałania dyskryminacji osób
należących do mniejszości.
3. W celu realizacji swoich zadań Komisja Wspólna:
1) współdziała z organami administracji rządowej i samorządu terytorialnego
oraz z zainteresowanymi organizacjami społecznymi;
2) może zwracać się do instytucji, placówek i środowisk naukowych oraz
organizacji społecznych w szczególności o opinie, stanowiska, ekspertyzy
lub informacje;
3) może zapraszać do udziału w swoich pracach przedstawicieli jednostek
samorządu terytorialnego, organizacji społecznych i środowisk naukowych.
Art. 24.
1. W skład Komisji Wspólnej wchodzą:
1) przedstawiciele organów administracji rządowej:
a) ministra właściwego do spraw wyznań religijnych oraz mniejszości
narodowych i etnicznych,
b) ministra właściwego do spraw administracji publicznej,
c) ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego,
d) ministra właściwego do spraw oświaty i wychowania,
e) ministra właściwego do spraw finansów publicznych,
f) ministra właściwego do spraw pracy,
g) Ministra Sprawiedliwości,
h) ministra właściwego do spraw wewnętrznych,
i) ministra właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego,
j) ministra właściwego do spraw zagranicznych,
k) Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego,
l) Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa,
m) Szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów;
2) przedstawiciele mniejszości w liczbie:
a) dwóch przedstawicieli mniejszości białoruskiej,
b) jeden przedstawiciel mniejszości czeskiej,
c) dwóch przedstawicieli mniejszości litewskiej,
d) dwóch przedstawicieli mniejszości niemieckiej,
e) jeden przedstawiciel mniejszości ormiańskiej,
f) jeden przedstawiciel mniejszości rosyjskiej,
g) jeden przedstawiciel mniejszości słowackiej,
h) dwóch przedstawicieli mniejszości ukraińskiej,
i) jeden przedstawiciel mniejszości żydowskiej,
j) jeden przedstawiciel mniejszości karaimskiej,
k) dwóch przedstawicieli mniejszości łemkowskiej,
l) dwóch przedstawicieli mniejszości romskiej,
ł) jeden przedstawiciel mniejszości tatarskiej;
3) dwóch przedstawicieli społeczności posługującej się językiem, o którym
mowa w art. 19;
4) sekretarz Komisji Wspólnej, którym jest pracownik urzędu obsługującego
ministra właściwego do spraw wyznań religijnych oraz mniejszości
narodowych i etnicznych.
2. Prezes Rady Ministrów powołuje i odwołuje członków Komisji Wspólnej na
wniosek ministra właściwego do spraw wyznań religijnych oraz mniejszości
narodowych i etnicznych.
3. Minister właściwy do spraw wyznań religijnych oraz mniejszości narodowych i
etnicznych zawiadamia organy, o których mowa w ust. 1 pkt 1, oraz organizacje
mniejszości oraz społeczności posługującej się językiem, o którym mowa w art.
19, o zamiarze wystąpienia do Prezesa Rady Ministrów z wnioskiem, o którym
mowa w ust. 2.
4. Organy, o których mowa w ust. 1 pkt 1, zgłaszają ministrowi właściwemu do
spraw wyznań religijnych oraz mniejszości narodowych i etnicznych swoich
kandydatów na członków Komisji Wspólnej w terminie 90 dni od dnia otrzymania
zawiadomienia, o którym mowa w ust. 3.
5. Poszczególne mniejszości, o których mowa w art. 2, oraz społeczność
posługująca się językiem, o którym mowa w art. 19, zgłaszają ministrowi
właściwemu do spraw wyznań religijnych oraz mniejszości narodowych i
etnicznych swoich kandydatów na członków Komisji Wspólnej reprezentujących
daną mniejszość lub społeczność posługującą się językiem, o którym mowa w
art. 19, w liczbie określonej dla tej mniejszości lub dla tej społeczności
odpowiednio w ust. 1 pkt 2 albo pkt 3, w terminie 90 dni od dnia otrzymania
zawiadomienia, o którym mowa w ust. 3.
6. Jeżeli w terminie określonym w ust. 5, któraś z mniejszości lub społeczność
posługująca się językiem, o którym mowa w art. 19, nie zgłosi swoich
kandydatów lub zgłosi liczbę kandydatów inną niż określona odpowiednio dla
tej mniejszości w ust. 1 pkt 2, a dla społeczności w ust. 1 pkt 3, wówczas
minister właściwy do spraw wyznań religijnych oraz mniejszości narodowych i
etnicznych przedstawia tej mniejszości lub społeczności do zaopiniowania
swoich kandydatów na członków Komisji Wspólnej reprezentujących tę mniejszość
lub społeczność. W przypadku nie wyrażenia przez mniejszość lub społeczność
opinii w terminie 30 dni od dnia przedstawienia przez ministra właściwego do
spraw wyznań religijnych oraz mniejszości narodowych i etnicznych kandydatów,
wymóg uzyskania opinii uznaje się za spełniony.
7. We wniosku, o którym mowa w ust. 2, minister właściwy do spraw wyznań
religijnych oraz mniejszości narodowych i etnicznych wskazuje jako kandydatów
na członków Komisji Wspólnej jedynie osoby zgłoszone przez organy, o których
mowa w ust. 1 pkt 1, oraz mniejszości lub społeczność posługującą się
językiem, o którym mowa w art. 19, z zastrzeżeniem ust. 6, a także kandydata
na sekretarza Komisji Wspólnej.
Art. 25.
1. Minister właściwy do spraw wyznań religijnych oraz mniejszości narodowych i
etnicznych występuje do Prezesa Rady Ministrów z wnioskiem o odwołanie
członka Komisji Wspólnej w przypadku:
1) złożenia przez członka rezygnacji z członkostwa w Komisji Wspólnej;
2) wystąpienia przez organ lub mniejszość lub społeczność posługującą się
językiem, o którym mowa w art. 19, których przedstawicielem jest członek
do ministra właściwego do spraw wyznań religijnych oraz mniejszości
narodowych i etnicznych z uzasadnionym wnioskiem o odwołanie członka ze
składu Komisji Wspólnej;
3) skazania członka prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo popełnione z
winy umyślnej.
2. Członkostwo w Komisji Wspólnej wygasa w razie śmierci.
3. W przypadku wygaśnięcia członkostwa w Komisji Wspólnej lub odwołania
członka, Prezes Rady Ministrów, na wniosek ministra właściwego do spraw
wyznań religijnych oraz mniejszości narodowych i etnicznych, powołuje nowego
członka Komisji Wspólnej. Przepisy art. 24 ust. 2-7 stosuje się odpowiednio.
Art. 26.
Rada Ministrów może włączyć w skład Komisji Wspólnej, w drodze rozporządzenia,
przedstawiciela organu administracji rządowej innego niż wymieniony w art. 24
ust. 1 pkt 1. Do powołania i odwołania członka Komisji Wspólnej stosuje się
odpowiednio przepisy art. 24 ust. 2, 3 i 7 oraz art. 25.
Art. 27.
1. Współprzewodniczącymi Komisji Wspólnej są przedstawiciel ministra właściwego
do spraw wyznań religijnych oraz mniejszości narodowych i etnicznych oraz
przedstawiciel mniejszości oraz społeczności posługującej się językiem, o
którym mowa w art. 19, wybrany przez członków Komisji Wspólnej, o których
mowa w art. 24 ust. 1 pkt 2 i 3.
2. Współprzewodniczących Komisji Wspólnej powołuje i odwołuje Prezes Rady
Ministrów, na wniosek ministra właściwego do spraw wyznań religijnych oraz
mniejszości narodowych i etnicznych.
Art. 28.
1. Posiedzenia Komisji Wspólnej odbywają się nie rzadziej niż raz na 6
miesięcy.
2. Posiedzenia zwołuje współprzewodniczący Komisji Wspólnej, będący
przedstawicielem ministra właściwego do spraw wyznań religijnych oraz
mniejszości narodowych i etnicznych z inicjatywy własnej lub na wniosek
współprzewodniczącego, będącego przedstawicielem mniejszości i społeczności
posługującej się językiem, o którym mowa w art. 19.
3. W celu wypracowania wspólnego stanowiska mniejszości i społeczności
posługującej się językiem, o którym mowa w art. 19, współprzewodniczący,
będący przedstawicielem mniejszości i tej społeczności, może zwoływać
posiedzenia, w których udział będą brali tylko członkowie Komisji Wspólnej, o
których mowa w art. 24 ust. 1 pkt 2 i 3. Stanowisko jest niezwłocznie
przekazywane pozostałym członkom Komisji Wspólnej przez
współprzewodniczącego.
4. W celu wypracowania wspólnego stanowiska administracji rządowej,
współprzewodniczący, będący przedstawicielem ministra właściwego do spraw
wyznań religijnych oraz mniejszości narodowych i etnicznych, może zwoływać
posiedzenia, w których udział będą brali tylko członkowie Komisji Wspólnej, o
których mowa w art. 24 ust. 1 pkt 1. Stanowisko jest niezwłocznie
przekazywane pozostałym członkom Komisji Wspólnej przez
współprzewodniczącego.
5. Stanowiska, o których mowa w ust. 3 i 4, a także opinie, o których mowa w
art. 23 ust. 2, są przekazywane Prezesowi Rady Ministrów i Radzie Ministrów.
6. Szczegółowy regulamin pracy Komisji Wspólnej określa, w drodze zarządzenia,
Prezes Rady Ministrów.
Art. 29.
1. Członkom Komisji Wspólnej nie przysługuje wynagrodzenie z tytułu członkostwa
w Komisji Wspólnej.
2. Przedstawicielom organizacji mniejszości oraz społeczności posługującej się
językiem, o którym mowa w art. 19, uczestniczącym w pracach Komisji Wspólnej
przysługuje zwrot kosztów podróży i noclegów, na zasadach określonych w
przepisach dotyczących wysokości oraz warunków ustalania należności
przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej
jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju,
wydanych na podstawie art. 775 § 2 Kodeksu pracy.
Art. 30.
1. Obsługę organizacyjno-techniczną prac Komisji Wspólnej zapewnia urząd
obsługujący ministra właściwego do spraw wyznań religijnych oraz mniejszości
narodowych i etnicznych.
2. Koszty funkcjonowania Komisji Wspólnej są pokrywane z budżetu państwa z
części, której dysponentem jest minister właściwy do spraw wyznań religijnych
oraz mniejszości narodowych i etnicznych.
Art. 31.
1. Organy administracji rządowej, samorządu terytorialnego oraz organizacje
mniejszości oraz społeczności posługującej się językiem, o którym mowa w art.
19, są obowiązane do przekazywania ministrowi właściwemu do spraw wyznań
religijnych oraz mniejszości narodowych i etnicznych, na jego wniosek,
informacji pozostających w zakresie działania tych organów lub organizacji i
dotyczących sytuacji mniejszości oraz społeczności posługującej się językiem,
o którym mowa w art. 19, lub realizacji zadań na rzecz mniejszości lub
zachowania i rozwoju języka, o którym mowa w art. 19.
2. Zakres informacji, o których mowa w ust. 1, podlega zaopiniowaniu przez
Komisję Wspólną.
3. Minister właściwy do spraw wyznań religijnych oraz mniejszości narodowych i
etnicznych przygotowuje, nie rzadziej niż raz na dwa lata, raport dotyczący
sytuacji mniejszości w Rzeczypospolitej Polskiej, uwzględniając informacje, o
których mowa w ust. 1. Raport podlega zaopiniowaniu przez Komisję Wspólną.
4. Raport wraz z opinią, o których mowa w ust. 3, są przekazywane Radzie
Ministrów, a następnie - po zatwierdzeniu raportu przez Radę Ministrów -
publikowane przez ministra właściwego do spraw wyznań religijnych oraz
mniejszości narodowych i etnicznych w formie elektronicznej.
Art. 32.
Organy administracji rządowej, samorządu terytorialnego oraz organizacje
pozarządowe są obowiązane do przekazywania wojewodzie, w celu zaopiniowania,
dokumentów dotyczących programów realizowanych z ich udziałem na terenie
województwa, dotyczących mniejszości lub zachowania i rozwoju języka, o którym
mowa w art. 19, finansowanych w całości lub części ze środków publicznych.
Rozdział 6
Zmiany w przepisach obowiązujących, przepisy przejściowe i końcowe
Art. 33.
W ustawie z dnia 15 listopada 1956 r. o zmianie imion i nazwisk (Dz.U. z 1963 r.
Nr 59, poz. 328, z późn. zm.)[4] w art. 2 dodaje się ust. 3 w brzmieniu:
"3. Ważne względy zachodzą także, gdy wnioskodawca pragnie powrócić do
nazwiska lub imienia, których zmiana nastąpiła z powodu ich niepolskiego
brzmienia, w wyniku decyzji administracyjnej podjętej bez jego wniosku.",
Art. 34.
W ustawie z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz.U. z 2004 r. Nr 256,
poz. 2572 i Nr 281, poz. 2781) w art. 13 dodaje się ust. 6 i 7 w brzmieniu:
"6. Minister właściwy do spraw oświaty i wychowania podejmie działania w celu
zapewnienia możliwości kształcenia nauczycieli oraz dostępu do
podręczników na potrzeby szkół i placówek publicznych, o których mowa w
ust. 1.
7. Minister właściwy do spraw oświaty i wychowania podejmie działania w celu
popularyzacji wiedzy o historii, kulturze, języku i o tradycjach
religijnych mniejszości narodowych i etnicznych oraz społeczności
posługującej się językiem regionalnym.".
Art. 35.
W ustawie z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji (Dz.U. z 2004 r. Nr
253, poz. 2531) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 21:
a) w ust. 1a dodaje się pkt 8a w brzmieniu:
"8a) uwzględnianie potrzeb mniejszości narodowych i etnicznych oraz
społeczności posługującej się językiem regionalnym, w tym emitowanie
programów informacyjnych w językach mniejszości narodowych i
etnicznych oraz języku regionalnym.",
b) w ust. 2 uchyla się pkt 9;
2) w art. 30 dodaje się ust. 4a w brzmieniu:
"4a. Powołując rady programowe oddziałów emitujących programy w językach
mniejszości narodowych i etnicznych oraz języku regionalnym dyrektorzy
oddziałów uwzględnią kandydatów zgłaszanych przez organizacje społeczne
mniejszości narodowych i etnicznych oraz społeczności posługującej się
językiem regionalnym.".
Art. 36.
W ustawie z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji rządowej (Dz.U. z
2003 r. Nr 159, poz. 1548, z późn. zm.)[5] wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 5 pkt 25 otrzymuje brzmienie:
"25) wyznania religijne oraz mniejszości narodowe i etniczne";
2) art. 30 otrzymuje brzmienie:
"Art. 30. Dział wyznania religijne oraz mniejszości narodowe i etniczne
obejmuje sprawy:
1) stosunków Państwa z Kościołem Katolickim oraz innymi kościołami i
związkami wyznaniowymi,
2) związane z zachowaniem i rozwojem tożsamości kulturowej
mniejszości narodowych i etnicznych oraz zachowaniem i rozwojem
języka regionalnego.".
Art. 37.
W ustawie z dnia 7 października 1999 r. o języku polskim (Dz.U. Nr 90, poz. 999,
z późn. zm.)[6] w art. 2 pkt 2 otrzymuje brzmienie:
"2) praw mniejszości narodowych i etnicznych oraz społeczności posługującej
się językiem regionalnym.".
Art. 38.
W ustawie z dnia 29 sierpnia 2003 r. o urzędowych nazwach miejscowości i
obiektów fizjograficznych (Dz.U. Nr 166, poz. 1612) w art. 5 w ust. 1 po pkt 5
dodaje się pkt 6 w brzmieniu:
"6) sekretarz Komisji Wspólnej Rządu i Mniejszości Narodowych i Etnicznych,
utworzonej na podstawie przepisu art. 23 ustawy z dnia 6 stycznia 2005 r.
o mniejszościach narodowych i etnicznych oraz o języku regionalnym (Dz.U.
Nr ..., poz. ...).".
Art. 39.
Minister właściwy do spraw wyznań religijnych oraz mniejszości narodowych i
etnicznych zawiadomi organy, o których mowa w art. 24 ust. 1 pkt 1 oraz
organizacje mniejszości oraz społeczności posługującej się językiem, o którym
mowa w art. 19, o zamiarze wystąpienia do Prezesa Rady Ministrów z wnioskiem, o
którym mowa w art. 24 ust. 2, w terminie 60 dni od dnia ogłoszenia ustawy.
Art. 40.
Do spraw objętych przepisami ustawy, które uregulowane są postanowieniami
obowiązujących Rzeczpospolitą Polską ratyfikowanych za uprzednią zgodą wyrażoną
w ustawie umów międzynarodowych stosuje się postanowienia tych umów.
Art. 41.
Pracownicy urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw kultury i ochrony
dziedzictwa narodowego zapewniający do dnia ogłoszenia ustawy realizację zadań z
zakresu praw mniejszości narodowych i etnicznych, stają się z tym dniem
pracownikami urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw wyznań
religijnych oraz mniejszości narodowych i etnicznych. Przepisy art. 231 Kodeksu
pracy stosuje się odpowiednio.
Art. 42.
1. Mienie urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw kultury i ochrony
dziedzictwa narodowego, służące realizacji zadań z zakresu praw mniejszości
staje się z dniem ogłoszenia ustawy mieniem urzędu obsługującego ministra
właściwego do spraw wyznań religijnych oraz mniejszości narodowych i
etnicznych.
2. Środki finansowe ujęte w części 24 budżetu państwa kultura i ochrona
dziedzictwa narodowego, przeznaczone na realizację zadań z zakresu praw
mniejszości oraz na wspieranie wydawania czasopism w języku regionalnym
zostają przesunięte z dniem ogłoszenia ustawy do części 43 budżetu państwa
wyznania religijne oraz mniejszości narodowe i etniczne.
Art. 43.
Ustawa wchodzi w życie po upływie 3 miesięcy od dnia ogłoszenia z wyjątkiem art.
36, art. 39, art. 41 i art. 42, które wchodzą w życie z dniem ogłoszenia.
_______________________________
[1] Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz.U. z 2002
r. Nr 23, poz. 220, Nr 62, poz. 558, Nr 113, poz. 984, Nr 153, poz. 1271 i Nr
214, poz. 1806, z 2003 r. Nr 80, poz. 717 i Nr 162, poz. 1568 oraz z 2004 r.
Nr 102, poz. 1055, Nr 116, poz. 1203 i Nr 167, poz. 1759.
[2] Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz.U. z 2003
r. Nr 45, poz. 391, Nr 65, poz. 594, Nr 96, poz. 874. Nr 166, poz. 1611 i Nr
189, poz. 1851 oraz z 2004 r. Nr 19, poz. 177, Nr 93, poz. 890, Nr 121, poz.
1264, Nr 123, poz. 1291 i Nr 210, poz. 2135.
[3] Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz.U. z 2001
r. Nr 128, poz. 1407, z 2002 r. Nr 37, poz. 329, Nr 41, poz. 365, Nr 62, poz.
558, Nr 89, poz. 804 i Nr 200, poz. 1688, z 2003 r. Nr 52, poz. 450, Nr 137,
poz. 1302 i Nr 149, poz. 1452 oraz z 2004 r. Nr 33, poz. 287.
[4] Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz.U. z 1963
r. Nr 59, poz. 328, z 1990 r. Nr 34, poz. 198, z 1998 r. Nr 106, poz. 668 i Nr
117, poz. 757 oraz z 2001 r. Nr 43, poz. 476.
[5] Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz.U. z 2003
r. Nr 162, poz. 1568 i Nr 190, poz. 1864 oraz z 2004 r. Nr 19, poz. 177, Nr
69, poz. 624, Nr 91, poz. 873, Nr 96, poz. 959, Nr 116, poz. 1206, Nr 238,
poz. 2390 i Nr 240, poz. 2408.
[6] Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz.U. z 2000 r. Nr 29, poz.
358, z 2002 r. Nr 144, poz. 1204, z 2003 r. Nr 73, poz. 661 oraz z 2004 r. Nr
92, poz. 878.
http://ks.sejm.gov.pl/proc4/ustawy/223_u.htm
